Ik ervaar hoge verwachtingen | Zielzorgers
Met regelmaat plaatsen we gastblogs en ervaringsverhalen van mensen die lijden of hebben geleden aan een eetstoornis. Dit is voor veel van jullie een bron van herkenning, erkenning en motivatie. Het zijn vaak verhalen waarin ook de hulpverlening een grote rol speelt. Hoe is het eigenlijk om aan de kant van de hulpverlening te staan? Hoe is het om dag in dag uit als eetstoornis professional te werken? Wij waren hier benieuwd naar. Niet alleen vanuit interesse, maar ook met als doel om meer inzicht en begrip te creëren voor de andere kant van het verhaal. Vanaf deze week kan je daarom iedere dinsdag de interview serie Zielzorgers lezen op Proud2Bme.
Saskia Vermeulen is zo'n zielzorger. Ze is psychotherapeut en manager behandelzaken bij het Centrum Eetstoornissen Ursula en heeft in de afgelopen jaren heel veel meegemaakt op het gebied van gespecialiseerde eetstoornis hulpverlening.
Het meest belangrijk bij eetstoornis herstel?
Ik denk niet dat er één ding het meest belangrijk is, maar dat het een combinatie is van verschillende dingen. Uiteindelijk gaat het erover dat iemand weer voor zichzelf kan zorgen in alle opzichten en gelukkig en tevreden is met zichzelf. Bij goed voor jezelf zorgen hoort als vanzelfsprekend dat je jezelf goed voedt, maar bijvoorbeeld ook dat je goed slaapt en dat soort dingen.
Uiteindelijk moet de eetstoornis niet meer je leven beheersen, maar moet je leven weer om andere dingen gaan. Het is belangrijk om weer de vrijheid te voelen dat je keuzes mag maken die los staan van de eetstoornis. Dat je je studie op kan pakken, vrienden hebt, lekker uitgaat, een leuke partner vindt, maar ook dat je grenzen mag stellen en ruzie mag maken. Dat je jezelf het waard vindt om dat te mogen. Dat je jezelf een leuk mens vindt.
De meest belangrijke levensles?
Dat is ingewikkeld, want ik heb veel meegemaakt en daarin zitten veel belangrijke levenslessen. Één van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd is dat je maar een paar echt goede vrienden nodig hebt. Mensen bij wie je je op je gemak voelt, met wie je dingen kunt delen en die je kunt bellen als het nodig is. Ik denk dat dat een hele grote rijkdom is en ik ben blij dat ik die heb. Je kan beter één hele goede vriend hebben die van je houdt zoals je bent, dan tien vage kennissen die je leuk vinden om wie je niet bent.
Ook van mijn kinderen heb ik een hoop geleerd. Een ontroerend moment is dat mijn zoon mijn been aan het aaien was en zei: 'Mama, je hebt zulke mooie benen'. Hij was echt nog heel klein toen en hij was helemaal verliefd op mijn benen, gewoon omdat het míjn benen waren. Toen voelde ik echt wat onvoorwaardelijke liefde is en dat dat dus echt bestaat.
Wat vind je moeilijk aan je werk?
Wat ik moeilijk vind aan mijn werk wisselt in de loop van de jaren. Wat ik op dit moment lastig vind is de ontzettende boosheid en dwingendheid van veel mensen. Ze willen beter worden, ze willen hulp voor hun vriendin of kind en dat moet onmiddellijk en snel. De verwachtingen zijn hoog, er wordt soms verwacht dat we mensen even beter maken en als het anders loopt dan verwacht, kan er zoveel agressie ontstaan. Er wordt soms gedreigd met 'dan schakelen we de kranten in' of op het internet wordt een uitermate negatief bericht achter gelaten. Ik kan me de machteloosheid en wanhoop voorstellen, maar gaan dreigen? Misschien heeft het met deze tijd te maken, met de hoge eisen, het tempo. Of met het gemak waarmee we met het internet binnen bereik even uiting kunnen geven aan onze frustratie.
Waar ik ook last van heb is collega’s die tegen je uitvaren. Vaak ook uit machteloosheid, daar ga ik van uit. Maar dat verwacht je niet en kan zo vervelend zijn.
Wat maakt volledig herstel ingewikkeld?
Dit is een heel algemene vraag die je eigenlijk niet heel algemeen kan beantwoorden, maar ik zal het proberen. Veel mensen met een eetstoornis hebben ontzettend veel meegemaakt en dat maak je niet zomaar ongedaan. Je kan de tijd niet terugdraaien, maar je moet er mee om leren gaan. Dat maakt het heel lastig denk ik. Een eetstoornis kan een heel goede manier zijn om alle gevoel weg te houden. Mensen moeten als ze beter willen worden eerst de eetstoornis aanpakken en dan komt er vaak nog heel veel na. Vaak gaan ze zich in eerste instantie helemaal niet beter voelen.
Meest indrukwekkende moment uit jouw werk?
Dat zijn er heel veel! Wat indruk op mij maakt is zijn de mensen die de moed verzamelen om echt aan de bak te gaan. Echt tot het gaatje willen gaan en met vallen en opstaan proberen om te herstellen. Dat is ontzettend dapper en stoer. Als ik zie hoe een cliënt met een enorme eetstoornis toch beter is geworden raakt mij dat echt. Dat ze dingen heeft verwerkt, weer blij is, grenzen heeft leren stellen, conflicten heeft gehad en uiteindelijk hier weg gaat als een gezonde jonge vrouw. Het is en blijf indrukwekkend hoe mensen hun geluk weer vinden, hoe vaak het ook gebeurt.
Ik denk dat mensen vaak niet beseffen hoe dat voor een hulpverlener is. Soms zeggen ze 'Ja, maar jij krijgt hiervoor betaald', maar het ontroert mij echt om te zien hoe mensen zich hieruit weten te vechten.
Hulpverlener gezocht. Is er een hulpverlener waar JIJ benieuwd naar bent voor de serie ZIELZORGERS? Het verhaal achter welke hulpverlener zou jij graag willen lezen? Laat het ons weten en wie weet vind je dit dan binnenkort op Proud2Bme.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Lijkt me wel interessant om vaker blogs te lezen vanuit de hulpverlening op gebied van eetstoornissen.
Het is inderdaad goed om dingen zo te nuanceren dat je geen mensen echt kwetst, maar gelukkig wordt er op Proud niet van je gevraagd om altijd mooi weer te spelen.
Mooie serie lijkt dit me!
Ik ben benieuwd naar het verhaal van iemand die werkt met mensen met een langdurige eetstoornis. Hoe houd je hoop als hulpverlener en hoe blijf je geduldig (moet dat persé, of is het ook goed confronterend te zijn) en gemotiveerd?
Verder zou ik geinteresseerd zijn in het verhaal van heel nieuwe hulpverleners, of van ervaringsdeskundigen die juist al enige jaren hun werk doen: waar liepen zij de eerste tijd tegen aan, en hoe heeft zich dat in de loop der jaren ontwikkeld?
Mijn eetstoornis-ik had de neiging om tegen de hulpverlener uit te vallen en te roepen dat eerst zij zelf maar eens eens een paar kilo moest aankomen voordat ze anderen mag helpen met een eetstoornis. Hoe gaan hulpverleners daar dan mee om? Mogen hulpverleners zo mager zijn? Ook al is het van nature? Mijn ongezonde kant zou namelijk denken dat ik ook wel 'van nature' mager mag zijn als mijn hulpverlener er zo uitziet.
Ik denk dat je de vraag altijd mag stellen, maar dat je voor jezelf moet bedenken ( voor patiënten met dit idee) wat levert mij deze gedachte op? Uiteindelijk kunnen wij alleen onszelf veranderen en niet een ander. 9 van de 10 x is het vanuit jaloezie vanuit de eetstoornis en is het andere uiterste vaak als er een " dikke" psych zit dat ze " ons" wil vetmesten. Destijds in behandeling weet ik dat ik behandelaren ook zo kon zien, maar reëler was soms te denken. Ja zij loopt hard. Ik snap dat die vrouw haar hoofd ook moet leegmaken na 10 meiden die gillen om een verandering van broodbeleg.
Het zou nog mooier zijn hoe een psych zich wapent tegen het constante verweer / aanval op uiterlijk/ lichaamsbouw van hulpverlener. Ben ik dan wel weer nieuwsgierig naar 😁
Alleen heb ik zelf persoonlijk hele nare ervaringen met deze vrouw. Als je als 16 jarige wordt gekleineerd, gezien wordt als een "ziekte" en daardoor volgens haar alleen maar onzin uitkraamt, niet bij gesprekken mag zitten terwijl het over mijn gezondheid en behandeling gaat, vind ik dit geen goede hulpverlening.
Ik denk van een hulpverlener die traumabehandelingen geeft en mensen op een hele intensieve manier kent. En vooral hoe je je zorgt dat je eigen gevoelens een cliënt niet beïnvloeden.
Wel een goed idee voor een blogreeks dit. Ik ben benieuwd naar een blog van een psycholoog of een socio die op een groep werkt, of een psychiater of diëtist.
Zit nu op een andere heel erg fijne plek, maar steeds als er iets niet lukt blijf ik bang om weggestuurd te worden. Dat ik nu honderd procent eerlijk mag en kan zijn, zonder afstraffingen heeft me verder gebracht dan ooit. Ben heel blij uiteindelijk een grens getrokken te hebben en bij de ursula ben gestopt.
Nu gelukkig stappen aan het zetten, Maar uitstappen op leiden centraal durf ik niet meer.
Het lijkt me heel lastig om hulpverlener te zijn, maar ik denk dat het in veel gevallen hier gaat om niet als volwaardig mens behandeld te worden. Dat heeft naar mijn inziens meer te maken met wel of geen respect hebben voor je cliënten, ziek of niet.
Het moet niet onderschat worden hoe schadelijk bepaalde opmerkingen kunnen zijn, al helemaal voor onzekere en vaak hooggevoelige mensen.
Saskia is ook een mens met gevoel, vergeet dat niet ;)
Ze doet alles met de beste intentie voor iedereen.
Ik heb echt ontzettend veel bewondering voor deze leuke vrouw, ze is echt de beste therapeut die je je maar kan wensen♡
Ben haar ZO DANKBAAR, zonder haar was ik er waarschijnlijk niet meer geweest..
Heel veel liefs voor jóuw Saskia.
Saskia is ook voor mij een geweldige therapeut geweest. Ik heb nog nooit een therapeut gehad die zo invoelend en goed in het contact was.
Ik heb zelf bij haar in de schematherapie groep van de Ursula gezeten en wat je haast niet zou geloven als je bovenstaande reacties leest, vond ongeveer iedereen haar echt heel fijn in het contact en vooral ook heel kundig.
Naast dat er in de therapie natuurlijk een 'klik' moet zijn en je dit wellicht niet met Saskia hebt, denk ik dat het ook goed is om bij jezelf na te gaan waarom je haar naar vond. Hard naar je eetstoornis toe? Of wellicht gewoon heel eerlijk en treffend maar niet leuk?
Haar manier van bejegening heb ik als onprettig ervaren en ook kwetsend.